1. ( ន. ) ពំនូក​ដី​ឬ​ថ្ម​ខ្ពស់​ត្រដែត​ផុត​ឡើង​ពី​ផ្ទៃ​ដី​ប្រក្រតី​ដែល​នៅ​ជិត​ខាង, ខ្ពស់​ត្រដែត​ជាង​សូម្បី​ដំបូក​យ៉ាង​ធំ ។ ខ្មែរ​យើង​តាំង​ពី​បុរាណ​កាល​រៀង​មក​ដល់​សម័យ​ឥឡូវ ហៅ ភ្នំ ថា បព៌ត (ច្រើន​អាន​ថា ប-រ៉ៈពត់) ។ បព៌ត “ភ្នំ” មាន ៣ ប្រភេទ​គឺ ភ្នំ​ដី​សុទ្ធ ហៅ សុទ្ធ​បំសុ​បព៌ត; ភ្នំ​ថ្ម​សុទ្ធ (ឥត​មាន​ដើម​ឈើ) ហៅ សុទ្ធ​បាសាណ​បព៌ត; ភ្នំ​លាយ​ថ្ម​និង​ដី (មាន​ដើម​ឈើ) ហៅ ឧភយមិស្សក​បព៌ត ។ បណ្ដា​ភ្នំ​ទាំង​៣ ប្រភេទ​នេះ ភ្នំ​ដី​សុទ្ធ​និង​ភ្នំ​លាយ​ថ្ម​និង​ដី មាន​ប្រយោជន៍​ច្រើន​ជាង ភ្នំ​ថ្ម​សុទ្ធ : នៅ​ខែត្រ​រតនគិរី​មាន​ភ្នំ​ដី​សុទ្ធ​ច្រើន, ឯ​ក្នុង​ខែត្រ​ដទៃ​ក្រៅ​ពី​នោះ ច្រើន​តែ​ភ្នំ​លាយ​ថ្ម​នឹង​ដី, ជា​ភ្នំ​មាន​ប្រយោជន៍​ច្រើន​ណាស់​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​យើង, គួរ​កូន​ចៅ​ខ្មែរ​ខំ​ប្រឹង​រាវ​រក​ប្រយោជន៍​ឲ្យ​បាន​ច្រើន​ៗ តាម​លំដាប់​កាល​ត​ៗ​ទៅ​ឲ្យ​សេដ្ឋកិច្ច​ក្នុង​ប្រទេស​យើង​លូត​លាស់​ចម្រើន​ត្រាតែ​ដល់​កម្រិត​ឡើង ។ ពាក្យ​បណ្ដៅ​លេង​ថា : ឯក​អង្គ​ទ្រង់​នាម​ឯក ខ្ពស់​អនេក​ទាប​ជាង​ស្មៅ (តើ​គឺ​អ្វី ? --គឺ​ភ្នំ ។ ត្រូវ​ហើយ !) ។
  2. ភូមិនៃឃុំបន្ទាយនាង។Phnum
  3. ភូមិនៃឃុំព្រះធាតុ
  4. ភូមិនៃឃុំទន្លេបិទ
  5. ភូមិនៃឃុំផ្សារដែក
  6. ភូមិនៃសង្កាត់យក្ខឡោម