អិន-ធៈនូ បា.; សំ. ( ន. ) (ឥន្ទធនុ; ឥន្រ្ទធនុស៑) ធ្នូ​ព្រះ​ឥន្ទ ។ ពន្លឺ​នា​ផ្ទៃ​មេឃ​មាន​សណ្ឋាន​កោង​ស្រដៀង​នឹង​រាង​ដង​ធ្នូ​ដែល​យឹត​ពេញ​កម្លាំង តែង​កើត​មាន​ត្រង់​ទិស​ផ្ទុយ​គ្នា​នឹង​វង់​ព្រះ​អាទិត្យ កើត​ដោយ​រស្មី​ព្រះ​អាទិត្យ​ចាំង​ប៉ះ​នឹង​ពពក​ហើយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​តំណក់​ទឹក​ភ្លៀង​ឬ​ស្រទាប់​ភ្លៀង​ព្ធដ៏​អាកាល បញ្ចេញ​ព័ណ៌ ៧ យ៉ាង​គឺ ព័ណ៌​ស្វាយ, ខៀវ​លាយ​ស្វាយ​និង​ក្រហម​ប្រឿង, ខៀវ, បៃតង, លឿង, លឿង​ចាស់, ក្រហម ប្រាកដ​ដល់​ភ្នែក​អ្នក​មើល​ឃើញ, ជា​សញ្ជាតិ​រស្មី​មួយ​បែប​ដ៏​ល្អ​នា​ផ្ទៃ​អាកាស (បើ​ចង់​ឃើញ​ពន្លឺ​ដូច​ឥន្ទធនូ ត្រូវ​ឈរ​ព្រួស​ទឹក​ឲ្យ​ខ្លាំង​ពី​ខាង​ចំហៀង​ផ្ទុយ​គ្នា​នឹង​វង់​ព្រះ​អាទិត្យ នឹង​ឃើញ​ព័ណ៌ ៧ យ៉ាង​ដូច​ព័ណ៌​ឥន្ទធនូ​សុទ្ធសាធ គ្រាន់​តែ​មិន​មាន​សណ្ឋាន​កោង​ធំ​ដូច​ឥន្ទធនូ​ប៉ុណ្ណោះ) : ឥន្ទធនូ​ចុះ មាន​ឥន្ទធនូ (ព. កា. ប្រើ​ជា ឥន្ទចាប ឬ ឥន្ទចាបៈ, ឥន្ទិស្សាស, ឥន្ទាវុធ ឬ ឥន្រ្ទាយុធ ក៏​បាន ប្រែ​ថា “ធ្នូ​ព្រះ​ឥន្ទ” គឺ ឥន្ទធនូ ដែរ) ។ ព. ប្រ. ខ្មែរ​ហៅ​ផ្ទាំង​សំពត់​តូច​វែង មាន​ព័ណ៌​ឆ្លាស់​គ្នា, ជា​ឥស្សរិយាភរណៈ សម្រាប់​ឥស្សរ​ជន​ស្ពាយ​ឆៀង​ ថា ឥន្ទធនូ ដែរ : ស្ពាយ​ឆៀង​ឥន្ទធនូ ។