គៈ-ហៈ-ប៉ៈ-ដី បា.; សំ. ( ន. ) (គហ “ផ្ទះ” + បតិ “ម្ចាស់; មេ; ចៅហ្វាយ”; គ្ឫហបតិ) បុរស​ជា​ម្ចាស់​ផ្ទះ; អ្នក​មាន​ធនធាន​ស្ដុកស្ដម្ភ; ពាណិជ​ដែល​មាន​ភោគ​សម្បត្តិ​ច្រើន; សេដ្ឋី ។ ឥត្ថី. គហបតានី ។