សំ. បា. ( ន. ) កម្រង​វាចា​ដែល​មាន​របៀប​កំណត់ ដោយ​ខ្យល់​អក្សរ​មាន ឆន្ទ គណៈ ឃ្លា ល្បះ (ពាក្យ​កាព្យ​បាលី) ។

( ន. ) មាស, ប្រាក់​ជាដើម ដែល​ចារ​បញ្ចុះ​គាថា​យ័ន្ត សម្រាប់​ដាក់​ខ្សែ​ចង្កេះ, ខ្សែ-ក, ខ្សែ​ដៃ, តាម​ទម្លាប់​មនុស្ស​ដែល​ធ្លាប់​រាប់អាន; ពាក្យ​នេះ ច្រើន​ហៅ​ក្លាយ​មក​ថា កថា ឬ កាថា (គួរ​ប្រើ គាថា​វិញ) ។