សំ. ( កិ. ឬ គុ. ) (គ្លៃ “នឿយ, ល្ហិតល្ហៃ, ល្វឹងល្វើយ; ងុយដេក; ស្រពន់”) បែកឃ្លាតចេញដាច់សង្វែងឥតមានសង្ឃឹមថានឹងបានជួប ឬ បានត្រឡប់មកឃើញវិញ (ប្រើតែក្នុងកាព្យ) ។
