ចក្ខុ
ច័ក-ខុ បា.; សំ. ( ន. ) (ចក្សុស៑) អាយតនៈ សម្រាប់មើល សម្រាប់ឃើញរូបផ្សេងៗ (ភ្នែក) ។ ចក្ខុន្រ្ទិយ (ច័ក ខុន-ទ្រី) ឥន្រ្ទិយគឺភ្នែក (ភ្នែកមានភ្នាក់ងារជាធំខាងការឃើញ) ។ ចក្ខុទ្វារ ទ្វារភ្នែក ។ ចក្ខុនិមិត្ត (--មិត) ភ្នែកជាគ្រឿងសម្គាល់ ឬ ជាហេតុនៃរូបារម្មណ៍ ។ ចក្ខុបថ (--បៈ-ថៈ ឬ--បត់) ន. គន្លងនៃភ្នែក, ខ្សែជាប់ពីភ្នែកទៅ ដែលជាផ្លូវនៃរូបារម្មណ៍ ។ ចក្ខុបសាទ ឬ ចក្ខុប្រសាទ (--ប៉ៈសាត ឬ--ប្រសាត) តួប្រស្រីថ្លាមានសណ្ឋានតូច (ក្នុងគម្ពីរខាងពុទ្ធសាសនាថា មានប្រមាណប៉ុនក្បាលចៃ) ដែលតាំងនៅត្រង់កណ្ដាលកែវភ្នែក; ប្រសាទនេះហើយដែលនាំឲ្យភ្លឺមើលឃើញរូបផ្សេងៗ, បើខូចប្រសាទនេះហើយ ក៏មើលអ្វីពុំឃើញហៅថា ងងឹត ឬខ្វាក់ ។ ចក្ខុរោគ រោគក្នុងភ្នែក, រោគដែលកើតក្នុងភ្នែក, ជម្ងឺភ្នែក ។ ចក្ខុវិកល (--វិ-កល់) ន. ឬ គុ. វិកលនៃភ្នែក; ការខ្វាក់ភ្នែក; ដែលមានភ្នែកវិកល ។ ចក្ខុវិញ្ញាណ សេចក្ដីដឹងដែលកើតឡើងព្រោះអាស្រ័យភ្នែក សំដៅចំពោះត្រង់ដែលរូបមកប៉ះនឹងចក្ខុ ហើយកើតឡើងជាសេចក្ដីដឹង ។ ចក្ខុសម្ផស្ស (--ស័ម-ផ័ស ឬ--សំផស់) ដំណើរដែលចក្ខុនិងរូបព្រមទាំងវិញ្ញាណខ្ទប់គ្នា ។ ចក្ខ្វាយតនៈ (ច័ក-ខ្វា-យ៉ៈ-តៈ-ន៉ៈ) អាយតនៈ គឺចក្ខុ (ម. ព. អាយតនៈ ផង) ។