ជោក សំ. បា. ( ន. ) (យោគ្គ, យោគ្យ; យ > ជ = ជោគ្គ, ជោគ្យ) សេចក្ដីសុខស្រួល, សេចក្ដីសមប្រកប, សេចក្ដីកើតការ : ថ្ងៃមានជោគ, មនុស្សមានជោគ, អ្នកមានជោគ; ព្រះមានជោគ (ព្រះភគរ័ត អរហន្តសម្មាសម្ពុទ្ធ) ។
