តមត្ថំ
ត:-មុ័ត-ថាំង បា. ( កិ. វិ. ឬ គុ. ) (< តំ “នោះ” +អត្ថំ “សេចក្ដីឬរឿង” > តមត្ថំ“ សេចក្តីឬរឿងនោះ”) មិនទាន់ដាច់ស្រេច, មិនទាន់ ប្រាកដ, ស្ទាក់ស្ទើរ . . . : រឿងនោះដូចជានៅក្នុងតមត្ថំ ខ្ញុំនឹង សម្រេចថា យ៉ាងម៉េចពុំទាន់បាននៅឡើយ, រឿងតមត្ថំ, ដំណើរ តមត្ថំ (ពាក្យនេះមានដំណើរជាប់ទាក់ទងមកពីបាលីថា “តមត្ថំ បកាសេន្តោ សត្ថា អហ” ក្នុងគម្ពីរមហា- វេស្សន្ដរជាតក ប្រែរយ បុរាណ ដែលប្រែថា “រីអាថ៌ធម៌ឯណា ពុំទាន់ប្រាកដ បទព្រះបាលីឯណា ពុំទាន់ចែងច្បាស់ លុះព្រះបានត្រាស់ហើយ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលសូត្រសានូវបាទគាថាទាំងឡាយដូច្នេះថា . . . :”; បាលីនេះ បើប្រែត្រង់តាមរូបស័ព្ទ បានសេចក្ដីយ៉ាងខ្លីថា “ព្រះសាស្តាកាលទ្រង់ប្រកាសនូវសេចក្តីនោះ ព្រះអង្គមានព្រះ បន្ទូលដូច្នេះថា . . .” តែប៉ុណ្ណេះ, តែអ្នកប្រាជ្ញបុរាណបានពង្រីកពាក្យប្រែក្នុងសាស្រ្តាប្រែរយនោះឲ្យលើសពីបាលីដូចសេចក្ដីខាង លើ ដើម្បីឲ្យងាយស្តាប់, ពាក្យប្រែនេះឯងហើយ ដែលនាំឲ្យអ្នក វប្បធម៌ខ្មែរបុរាណចាប់ច្បុចចុចយកតែពាក្យបាលីឃ្លាខាងដើមថា “តមត្ថំ” នោះមកប្រើជាមេពាក្យមួយ សំដៅន័យថា “មិនទាន់ដាច់ស្រេច, មិនទាន់ប្រាកដ, . . .” ដោយយោលយកសេចក្តីតាមពាក្យប្រែនោះឯង) ។