ទក្ខិណេយ្យ​សម្បទា

[ទ័ក-ខិ-ណៃ-យ៉ៈ-សាំ-ប៉ៈ-ទា] (ពាក្យ​បាលី) (នាម) : ការ​ដល់​ព្រម ឬ​សម​ប្រកប​ដោយ​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល, សម្បាទា​របស់​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល ឧទាហរណ៍ ការ​ឲ្យ​ទាន​ប្រកប​ដោយ​ទក្ខិណេយ្យ​សម្បទា​រមែង​បាន​ផល​ដ៏​ប្រសើរ (ពាក្យ​ពុទ្ធសាសនា) ។