ទ័ក-ខិ-ណោ -ទៈ-កៈ ឬ --ទក់ បា.; សំ. ( ន. ) (ទក្សិណោទក) ទឹក​ជា​គ្រឿង​ចម្រើន គឺ​ទឹក​ដែល​ច្រួច​ដាក់​លើ​បាត​ដៃ​នៃ​បដិគ្គាហក​បុគ្គល ក្នុង​ពេល​ដែល​គេ​ឲ្យ​ទាន​រួច​ភ្លាម​ៗ : នៅ​ពេល​វេរ​ឧបោសថាគារ​ថ្មី ទាយក​បាន​ច្រួច​ទក្ខិណោទក​លើ​ហត្ថា នៃ​លោក​ចៅ​អធិការ ។ អ្នក​ខ្លះ​ហៅ ទក្ខិណោទក នេះ​ថា ទក្ស្នោទក អ្នក​ខ្លះ​ថា ទឹក​ស្នោទក (--ទក់) ដោយ​ហៅ​ក្លាយ​ពី​សំស្រ្កឹត​ថា ទក្សិណោទក ។