ទ័ន ឬ ទ័នឌៈ សំ. បា. ( ន. ) (ទណ្ឌ) ដំបង, ឈើ​ច្រត់; កំណាត់​ឈើ; អាជ្ញា; ការ​ពិន័យ; ទោស, កំហុស ។ (រ. ស.) : ព្រះ​ទណ្ឌៈ (ដំបង​ក្សត្រ) ។ ទោសទណ្ឌ ទោស​ជា​អាជ្ញា ។ ទណ្ឌៈ