ទលិទ្ទ
ទៈលិត បា. សំ. ( គុ. ឬ ន. ) (ទលិទ្ទ; ទលិទ្រ) ដែលក្រីក្រទ្រព្យ, ដែលខ្សត់ទ្រព្យ; អ្នកកំសត់, មនុស្សទុគ៌ត : មនុស្សទលិទ្ទ ។ ស្ត្រីជា ទលិទ្ទា ។(ព. កា.), ពួកអ្នកទលិទ្ទ គ្នាខំប្រឹងគិត រាវរកឧបាយ ឲ្យមានទ្រព្យធន សម្រាប់ប្រើចាយ នោះខំខ្វល់ខ្វាយ ក៏នៅតែទ័ល ។ ម. ព. ទ័ល ទៀតផង ។ ទលិទ្រ