ទុច-ចៈរ៉ិត បា.; សំ. ( ន. ) (ទុឝ្ចរិត) ដំណើរប្រព្រឹត្តអាក្រក់ដោយកាយ, វាចា, ចិត្ត, (អកុសល) : គប្បីវៀរចាកទុច្ចរិត, ទុច្ចរិតជាអំពើដែលបណ្ឌិតត្រូវតែចៀសវាង ។ ព. ផ្ទ. សុចរិត ។
