ធៈន័ក-ក្រេត បា.; សំ. ( ន. ) (ធនក្កីត) បុរសដែលគេលោះដោយទ្រព្យយកមកធ្វើជាអ្នកបម្រើ (ទាសៈ); បើស្រ្តីជា ធនក្រីតា ឬ ធនក្កីតា (ម. ព. ធនក្កីតា ផង) ។
