ធៈរៈនិន បា.; សំ. ( ន. ) (ធរណេន្ទ្រ) អ្នកដែលជាធំលើផែនដី (ក្សត្រទ្រង់រាជ) ។ (ច្រើនតែប្រើក្នុងកាព្យ) : ព្រះបាទធរណិន្ទ មានហឫទ័យជិន-ណាយក្នុងកិច្ចការទ្រង់ត្រាស់ឲ្យហៅ ព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធាចារ្យ និងរាជបរិវារ មកគាល់ព្រះអង្គ ។
