[ប័ញ-ញ៉ាត់] (បា.; សំ.) ( ន. ) (ប្រជ្ញប្តិ) សេចក្ដី​ហាម​ប្រាម, បម្រាម, សេចក្ដី​ដែល​គេ​តែងតាំង, រៀប​ចំ; ពាក្យ​ដែល​គេ​កំណត់​ហៅ : មាន​បញ្ញត្តិ, ធ្វើ​ខុស​នឹង​បញ្ញត្តិ ។ ពាក្យ​នេះ​ច្រើន​ប្រើ​ជា​បទ​សមាស គឺ​រៀង​ឲ្យ​ជា​ខាង​ចុង​សព្ទ​ឯ​ទៀត ដូច​ជា ពុទ្ធ​បញ្ញត្តិ, រាជ​បញ្ញត្តិ, បទេស​បញ្ញត្តិ, បឋម​បញ្ញត្តិ, នាម​បញ្ញត្តិ, វោហារ​បញ្ញត្តិ ជាដើម (បែប​ត្រឹមត្រូវ​តាម​ភាសា​បាលី, កាល​ណា​បើ​រួម​ជា​បទ​សមាស រៀង​ជា​ខាង​ចុង​សព្ទ​ឯ​ទៀត​យ៉ាង​នេះ, ត្រូវ​តម្រួត ប ជា​ពីរ​តួ​ជា ពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ, រាជប្បញ្ញត្តិ, បទេសប្បញ្ញត្តិ; បឋមប្បញ្ញត្តិ, នាមប្បញ្ញត្តិ, វោហារប្បញ្ញត្តិ) ។ ព. ផ្ទ. អនុញ្ញាត