ប្រយោគ [សំ.; បា.] ( ន. ) (បយោគ) ការ​ប្រកប, ការ​ប្រកប​ព្យាយាម, អាការ​សម្រាប់​ប្រកប​តាម​ទំនង ។ ដំណើរ​ពាក្យ​ដែល​មាន​សេចក្ដី​គ្រប់គ្រាន់​មួយ​សង្កាត់​ៗ : សេចក្ដី ១ ប្រយោគ ។ ជើង​ប្រយោគ របៀប​ពាក្យ​ដែល​រៀបរៀង​តាម​មុន​តាម​ក្រោយ​នៃ​ភាសា​នីមួយ​ៗ ។ ដេញ​ប្រយោគ ប្រឡង​ឲ្យ​ឃើញ​កម្លាំង​ចំណេះ​វិជ្ជា​ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ទទួល​សញ្ញាបត្រ​ឬ​ទទួល​មុខ​ការ​អ្វី​មួយ ។ ប្រែ​លោត​ប្រយោគ ប្រែ​ភាសា​ណា​មួយ លោត​ចុះ​លោត​ឡើង​តាម​របៀប​ជើង​ប្រយោគ សម្រួល​តាម​លំនាំ​សេចក្ដី​នៃ​ភាសា​របស់​ខ្លួន ។ មេ​ប្រយោគ ក្រុម​សន្និបាត​អ្នក​ត្រួតត្រា​ពិនិត្យ​ការ​ប្រឡង ។ល។ កិ. (អ. ថ. ប្រយ៉ោក) ប្រកប​ចិត្ត​ឲ្យ​ឱន​ទៅ​រក​សេចក្ដី​សង្វេគ​គិត​រំពឹង​ដល់​រូប​កាយ : ឱ ពុទ្ធោ ពុទ្ធោ ! ឈឺ​ដុនដាប​ម្ល៉េះ ហើយ​នៅ​តែ​សើច​លេង​សប្បាយ​មិន​ប្រយោគ​រូប !