ផាឌិប
ស. ( ន. ) សំពត់ឆៅ គឺសំពត់ដែលគេត្បាញដោយអំបោះឆៅ ឥតឲ្យបាយជូរ (ត្បាញដោយគ្រឿងចក្រ) ។ ខ្មែរក្នុងសម័យពីដើមក៏ត្បាញសំពត់ប្រភេទនេះដែរ ប៉ុន្តែមានឲ្យបាយជូរផង, លុះចំណេរកាលតមក សំពត់បរទេសប្រភេទនេះ បានផ្សាយមកដល់ប្រទេសសៀមជាមុន សៀមហៅសំពត់នេះថា ផាឌិប, លុះផ្សាយពីប្រទេសសៀមចូលមកក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ខ្មែរក៏ហៅ ផាឌិប តាមសៀម ។ លុះចំណេរកាលបន្ទាប់ពីនោះមក, មានសំពត់បរទេសមួយប្រភេទផ្សេងទៀត សាច់ម៉ដ្ឋល្អជាងផាឌិបបានផ្សាយចូលមកដល់កម្ពុជរដ្ឋ ខ្មែរក៏ហៅសំពត់សប្រភេទក្រោយថា សំពត់ទេស (ព្រោះមកពីបរទេសឬពីប្រទេសក្រៅ), លុះតៗតាមលំដាប់កាលមកទៀត សំពត់ទេសនោះកាន់តែមានច្រើនបែបមក, សំពត់ទេសណាដែលល្អជាងមុន, ខ្មែរក៏ហៅសំពត់នោះថា ទេសឯក, ទេសឯកនេះក៏កាន់តែមានច្រើនបែបឡើង ឈ្មោះផ្សេងៗគ្នាក៏ចេះតែមានច្រើនឡើងតាមលំដាប់កាល, ដូចជា ទេសឯកសំបកទទិម, ទេសឯកផ្កា ជាដើម ។ លុះមកដល់សម័យ សង្គមរាស្រ្តនិយម ដែលមានសម្ដេចព្រះនរោត្តមសីហនុ ជាព្រះប្រធាន ជាប្រមុខរដ្ឋ ក៏កើតមាន រោងចក្រវាយនភណ្ឌ (រោងចក្រត្បាញសំពត់) កើតបន្តគ្នាច្រើនឡើងៗ, សំពត់ខ្មែរក៏ចេះតែមានបរិបូណ៌តាមលំដាប់កាល មានឈ្មោះថា សំពត់សង្គមរាស្ត្រនិយម, ឬហៅកាត់ខ្លី សំពត់សង្គម ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក៏រីករាយសប្បាយជាអនេក។ល។