ផៅ
( ន. ) វង្ស, ត្រកូល, ពូជ, អម្បូរ : មនុស្សមួយផៅ, ញាតិផៅ, ផៅសន្ដាន ។ ព. ទ. បុ. ថា : ធ្វើស្រែមើលស្មៅ ទុកដាក់កូនចៅ មើលផៅសន្ដាន (មានអត្ថន័យរាក់ងាយយល់ដែរទេ) ។ ព. កា. ថា : ធ្វើស្រែមើលស្មៅ សន្ដានមើលផៅ បម្រើមើលពុត ទោះដឹងពុតជា ពុំចេរពុតត្បុត ដឹងចិត្តបរិសុទ្ធ ពុំចេរឥរិយា ។ ពុំចេរ ព. បុ. ថា ពុំដឹង, ពុំយល់ (សាស្ត្រាច្បាប់ រាជនេតិ ជាព្រះនិពន្ធនៃព្រះរាជសម្ភារ) ។ ផៅពង្ស ពូជពង្ស, វង្សត្រកូល ។
ស. ( ន. ) (ប្រើជា កិ. “ដុត”) ឈ្មោះកពិដែលបុកលាយគ្រឿងហើយអាំងឲ្យឆ្អិន រួចរលីងជាមួយនឹងខ្លាញ់ជ្រូកប្រើជាម្ហូប : កពិផៅ ។