( ន. ) អវយវៈ​សត្វ​ចតុប្បាទ​ត្រង់​ខាង​ចុង​គល់​ភ្លៅ គឺ​ត្រង់​ប៉ែក​ខាង​លើ​បំផុត​នៃ​ជើង​ក្រោយ​ទាំង​ពីរ មាន​សណ្ឋាន​ស្រដៀង​នឹង​ទ្រង់​ទ្រាយ​នៃ​ផ្នោះ​ចង្ក្រាន : ផ្នោះ​ក្រាន​គោ, ផ្នោះ​ក្រាន​ក្របី ។ ឈ្មោះ​ចំណាប់​ដែល​អ្នក​មួយ​នៅ​ពី​ខាង​ក្រោយ​ខ្នង លូក​ដៃ​ទាំង​ពីរ​ចាប់​ដៃ​ទាំង​ពីរ​របស់​អ្នក​មួយ​ស៊ក​ព័ទ្ធ​ប្រទាស់​ដៃ​នឹង​ដៃ ហាក់​ដូច​ជា​គេ​បោះ​ផ្នោះ​ចង្ក្រាន​ឲ្យ​មាំ​រឹង​រើ​មិន​រួច : បោះ​ផ្នោះ​ក្រាន​ជាប់ ឬ ចាប់​បោះ​ផ្នោះ​ក្រាន​ជាប់ ។ កិ. ចាប់​ជាប់​ដោយ​ចំណាប់​មាំ​ដែល​ហៅ​ថា ផ្នោះ​ក្រាន ។

( ន. ) ឈើ ៤ កំណាត់​ដែល​ផ្គុំ​ចុង​ភ្ជាប់​គ្នា​ទាំង ៤ ជ្រុង​ធ្វើ​ជា​ក្រប​ឬ​ជា​របាំង​រាំង​គំនរ​ដី​ដែល​លើក​ធ្វើ​ជា​ចង្ក្រាន : បោះ​ផ្នោះ​ចង្ក្រាន ។ ផ្នោះ​ចង្ក្រាន