( ន. ) ដើម​ខ្ចី​ដែល​ទើប​នឹង​ដុះ​ពី​គ្រាប់​ឬ​ពី​មើម : មែក​សែដា​ផ្សាំ​មាន​ពន្លក​ហើយ ។

( កិ. ) (ជា​នាម​កិរិយា) កកើត​ជា​ពន្លក, បញ្ចេញ​ពន្លក : មែក​ក្រូច​ផ្សាំ​ពន្លក​ច្រូង ។

( គុ. ឬ ន. ) ពាក្យ​សម្រាប់​ហៅ​មនុស្ស​ដែល​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ប្រតិព័ទ្ធ​ស្នេហា ដោយ​ប្រៀប​ថា​ខ្ចី​ល្វក់ ដូច​ជា​ពន្លក​អ្វី​ៗ : កែវ​ពន្លក, ពៅ​ពន្លក; មាស​ពន្លក, ស្ងួន​ពន្លក (ច្រើន​ប្រើ​ក្នុង​កាព្យ) : ហៃ​ពៅ​ពន្លក ផ្ដាំ​ឲ្យ​បង​មក ម្ដេច​នាង​តោះតើយ បង​បាន​ជា​មក ដល់​ទី​នេះ​ហើយ ពុំ​ទៅ​ណា​ឡើយ ស៊ូ​ស្លាប់​នៅ​នេះ ។