ភៈគៈវៈដី ( ន. ) ពាក្យ​ជា​ឥត្ថី​លិង្គ​របស់​ពាក្យ ភគវ័ត ឬ ភគវ័ន្ត; តាម​រូប​សព្ទ​សម្រាប់​ហៅ​ស្ត្រី​អ្នក​មាន​បុណ្យ​អ្នក​មាន​ស័ក្តិ​ធំ​ទាំងពួង; តាម​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណ៍, ច្រើន​ហៅ ព្រះ​ឧមា ឬ ព្រះ​លក្ស្មី ថា ព្រះ​ភគវតី; តាម​សណ្ដាប់​ប្រទេស, ប្រើ​ហៅ ស្ត្រី​ជា​ព្រះ​អគ្គ​មហេសី​នៃ​ក្សត្រិយ៍​ទ្រង់​រាជ្យ​ក៏​បាន : សម្ដេច​ព្រះ​ភគវតី ។