ភៈគៈវ័ន-តៈ-- បា. ( ន. ) (< ភគវន្តុ > ភគវន្ត + មុនិ) អ្នកប្រាជ្ញមានជោគ, អ្នកប្រាជ្ញមានបុណ្យមានយស (ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ) : ព្រះភគវន្តមុនី, ព្រះភគវន្តមុនីនាថ, ព្រះភគវន្តមុនីបពិត្រ (ព. ពុ. , ព. ទេ.) ។
