ភៈគៈវ័ន-តៈ-- បា. ( ន. ) (< ភគវន្តុ > ភគវន្ត + មុនិ) អ្នក​ប្រាជ្ញ​មាន​ជោគ, អ្នក​ប្រាជ្ញ​មាន​បុណ្យ​មាន​យស (ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ) : ព្រះ​ភគវន្ត​មុនី, ព្រះ​ភគវន្ត​មុនី​នាថ, ព្រះ​ភគវន្ត​មុនី​បពិត្រ (ព. ពុ. , ព. ទេ.) ។