ភៈមៈរិន បា.; សំ. ( ន. ) (< ភមរ + ឥន្ទ; ភ្រមរ + ឥន្ទ្រ > ភ្រមរេន្ទ្រ) ស្ដេចកន្លង់; ស្ដេចឃ្មុំ ... ; ហៅក្លាយជា ភូមរិន្ទ ក៏មាន (ព. កា.) ។
