បា. ( ន. ) សម្ដី, ពាក្យ ។ គុ. ដែល​គេ​ពោល​ហើយ, ដែល​និយាយ​ហើយ ។ ប្រើ​ផ្សំ​ចូល​នឹង​នាម​នាម​ឯ​ទៀត​ក៏​បាន ដូច​ជា : ពុទ្ធ​ភាសិត ពាក្យ​ព្រះ​ពុទ្ធ, ពាក្យ​ដែល​ព្រះ​ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​សម្ដែង​ហើយ; សុភាសិត ពាក្យ​ពីរោះ, ពាក្យ​ត្រឹមត្រូវ, សម្ដី​ដែល​គេ​និយាយ​ត្រូវ, ពាក្យ​ប្រដៅ​ល្អ, ទុព្ភាសិត ពាក្យ​អាក្រក់, សម្ដី​ដែល​នាំ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​អាក្រក់ ។ ល។