ភាសិត
បា. ( ន. ) សម្ដី, ពាក្យ ។ គុ. ដែលគេពោលហើយ, ដែលនិយាយហើយ ។ ប្រើផ្សំចូលនឹងនាមនាមឯទៀតក៏បាន ដូចជា : ពុទ្ធភាសិត ពាក្យព្រះពុទ្ធ, ពាក្យដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងហើយ; សុភាសិត ពាក្យពីរោះ, ពាក្យត្រឹមត្រូវ, សម្ដីដែលគេនិយាយត្រូវ, ពាក្យប្រដៅល្អ, ទុព្ភាសិត ពាក្យអាក្រក់, សម្ដីដែលនាំឲ្យប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ។ ល។