ភ័ព្វ
ភាប់ បា.; សំ. ( គុ. ) (ភព្វ; ភវ្យ) ដែលគួរ, ដែលគួរដល់កិច្ចការ; ដែលមានសំណាងល្អ, ដែលមានសេចក្ដីសុខ ។ ភព្វបុគ្គល (ភាប់ពៈបុក-គល់) បុគ្គលដែលមានសំណាងល្អ; បុគ្គលដែលគួរបួសជាបព្វជិតក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាបាន ។ ភព្វរូប (ភាប់ពៈ--) ដែលមានសភាពដ៏សមគួរ ។ ន. សេចក្ដីសុខ, ការគួរ; លាភ; ការរស់នៅ... ។ ខ្មែរច្រើនសំដៅសេចក្ដីថា “សំណាង, ព្រេងសំណាង” : មានភ័ព្វ, ឥតភ័ព្វ ។ បុណ្យភ័ព្វ បុណ្យសំណាង ។ ភ័ព្វព្រេង សំណាងពីព្រេងនាយ ។ ព. ផ្ទ. អភ័ព្វ ឬ អភ័ព្យ ។ ភ័ព្យ