ម
ព្យញ្ជនៈទី ៥ ក្នុងវគ្គទី៥ជាឱដ្ឋជៈ មានសំឡេងកើតត្រង់រឹមបបូរមាត់ ឬជាសកដ្ឋាននាសិកជៈ មានសំឡេងកើតតាមឋានរបស់ខ្លួន (ត្រង់រឹមបបូរមាត់និងច្រមុះ ហៅថា ទ្វិដ្ឋានជៈ “មានសំឡេងកើតក្នុងឋានពីរ” ដូច្នេះវិញក៏បាន), ជាព្យញ្ជនៈគម្រប់២៥តាមលំដាប់នៃព្យញ្ជនៈនវវគ្គដែលរាប់តាំងពី ក, ខ... រៀងមក ។ សំស្ក្រឹតនិងបាលីអានថា មៈ, ខ្មែរប្រើជាសំឡេងពីរ គឺ ម និង ម៉ តាមគួរដល់សូរសម្ដីរបស់ជាតិ; ម នេះជាព្យញ្ជនៈអាចតម្រួតលើព្យញ្ជនៈ៤តួក្នុងវគ្គទី ៥ របស់ខ្លួនផង លើតួឯងផងដូចជា ចម្បាំង, សម្ផស្ស, កម្ពុជា, ជម្ពូ, សម្ភព, សម្ភាស, កម្មការ, ធម្មតា ជាដើម; អាចតម្រួតលើព្យញ្ជនៈនវវគ្គឯងទៀតក៏បាន ដូចជា សម្កូវ, សម្ងាច, ម្ចាស់, អម្ចាស់, សម្ញាញ, សម្ញែង, សម្ដី, សម្ដេច, សម្ដោក, សម្ទាញ, សម្ទូង, សម្ទើញ ជាដើម; អាចតម្រួតលើព្យញ្ជនៈក្នុងសេសវគ្គក៏បានទៀតផង ដូចជា ម្យ៉ាង, បម្រាម, ម្រាមដៃ, ម្រ៉ាងឡើយ, ម្លប់, ម្លូ, ម៉្លា, ម៉្លេះ, ម្សៅ, ម្ហូប, ម្ហេះៗ ជាដើម, ជាព្យញ្ជនៈមានសិទ្ធិទូលំទូលាយ ក្នុងការប្រើសម្រាប់ភាសាខ្មែរ ។