ម័ង-កុ-- បា. ( ន. ) (មង្កុ + ភាវ) ភាពជាអ្នកខ្មូរមុខឬមូរមុខ, គារឱនមុខជ្រប់ដោយអៀនខ្មាស, ដំណើរអឹមអៀមអៀនប្រៀន, ដំណើរមិនអង់អាច : កុំគប្បីធ្វើទម្លាប់ខ្លួនឲ្យមានមង្កុភាពក្នុងសន្តាន (បារ. Timidité) ។
