មៈនុជិន ឬ -ជេន បា.; សំ. ( ន. ) (< មនុជ “មនុស្ស” + ឥន្ទ “ជាធំ”; សំ. < មនុជ + ឥន្ទ្រ) អ្នកដែលជាធំជាងពួកមនុស្ស (ព្រះរាជា) ។ មនុជេន្ទ្រ
