មរ
ម បា. ; សំ. ( កិ. ) (មរ៑, ម្រ, ម្ឫ) ស្លាប់ (សម្រាប់ប្រើចំពោះតែក្នុងកាព្យដែលកវីត្រូវការប្រើខ្លះ កុំឲ្យខ្វះ ដូចជា) : ព្រឹកមិញគាត់ត្រាច់ចរ ល្ងាចគាត់មរ ឥតដឹងខ្លួន នេះគឺការគាប់ជួន នាំឲ្យខ្លួនមានគ្រោះកាច ។
( ន. ) ភក់ដែលកើតអំពីទឹកត្រាំដើមត្រុំ ព្រមទាំងស្លឹកត្រុំស្រស់ផងឲ្យរលួយហើយកូរឲ្យខះកកមានសម្បុរខ្មៅខៀវទៅជាធ្លះសម្រាប់ប្រើជាគ្រឿងជ្រលក់ : គាត់ភ័យស្លុតឡើងមុខខ្មៅប៉ែដូចជាមរ ។ (ម. ព. ធ្លះ ទៀតផង) ។