យោគ
យោគៈ ឬ យោក សំ. បា. ( ន. ) ការប្រកប; ការរួបរួម; ការស្ម័គ្រស្មាគម, ការចួបប្រសព្វគ្នា; ព្យាយាម; សមាធិ; ជោគ; ទ្រព្យ, សម្បត្តិ; នក្សត្រឫក្ស; កិលេស; រវល់; ដំណើរអំពល់ចិត្ត; កល, ឧបាយ; ឧបាយកល; មាយា; ប្រវ័ពា្ចន៍, បោកប្រាស់បំបាត់ ។ល។ ខ្មែរប្រើជា កិ. ក៏មាន សំដៅ សេចក្ដីថា “ប្រកបការ, កាន់ការ, ព្យាយាម, ខំប្រឹង, ប្រឹងធ្វើ; ប្រឹងយោលខ្លួនងោកងើបៗ, យោលទៅៗមកៗ; លម្អៀងចិត្ត, បំបែរចិត្ត ឬធ្វើឲ្យងាកចិត្តទៅរក” : យោគចិត្តទៅរក ។ យោគពេញទំហឹង ប្រឹងពេញកម្លាំង (ព. សា.) ។ យោគក្ស័យ (យោគ័កក្សៃ) ដំណើរអស់ព្យាយាម; ដំណើររសាយព្យាយាម; ដំណើរអស់រវល់; ព. ពុ. ដំណើរអស់កិលេស ។ យោគក្សេម (យោគ័កក្សែម) ដំណើរស្រាករវល់, ស្រាកសេចក្ដីអំពល់ចិត្ត; ព. ពុ. ធម៌ដែលក្សេមចាកកិលេស, ចាកសេចក្ដីអំពល់ចិត្ត (ព្រះនិញ្វន) ។ យោគយល់ (យោក--) យល់ដោយសេចក្ដីលម្អៀង, យល់មុខ ។ យោគយាត្រា (យោក--) ដំណើររបស់នក្សត្រឫក្ស : យាមយោគយាត្រា ។ យោគវិក្រ័យ (យោគៈវិក្រៃ) ការលក់ដូរដោយបំបាត់ ។ល។
យោគ យោក-- ( ន. ) ខ្សែតម្បារសំប៉ែតដែលចងភ្ជាប់ជាមួយនឹងស្លោកបាត្រ សម្រាប់ ស្តាយបាត្រ (ម. ព. យោគ ផង) ។ យោគបាត្រ