រី
( អា. និ. ) ពាក្យសម្រាប់ប្រើនាំមុខនាមនាម ដែលជាប្រធានឬប្រើផ្តើមសេចក្ដីក្នុងប្រយោគមួយៗ : រីបុរសនោះ, រីជនទាំងឡាយ ។ រីនឹង ទោះនឹង, បើនឹង : រីនឹងចេះឯងដូចអ្នកវង្វេង កណ្ដាលអធ្វា ពុំនោះដូចខ្វាក់ តែម្នាក់អាត្មា ចរចេញយាត្រា ឥតអ្នកដឹកដៃ ។ (សាស្រ្តាច្បាប់ក្រម) ។ រីឯ ចំណែកឯ, ចំណែកខាង : រីមូលពឹងក្រឡឹង រីឯត្រង់ពឹងបន្ទាត់ កិរិយាពឹងសំពត់ អ្នកបរិសុទ្ធពិតពឹងសីល (ច្បាប់ហៃមហាជន) ។