រោ សំ. បា. ( កិ. ) (រោទ < រុទ “យំ”) យំឮសូររំពង, ស្រែកយំខ្លាំង, យំពេញសំឡេង : គោរោទ៍, ដំរីរោទ៍, ក្មេងវាយគ្នារោទ៍រំពង ។ រោទ៍ស្គរ ទូងស្គរកម្ទរញាប់រន្ថាន់ ។
