លាន់
( កិ. ) បញ្ចេញសូរសព្ទឮខ្លាំងឬតិចក៏មាន, ធ្វើឲ្យឮរំពង: ផ្គរលាន់, មែកឈើលាន់នឹងបាក់, លាន់សរសៃ ។ ធ្លាយវាចាចេញមកដោយទប់មាត់ឲ្យនៅស្ងៀមពុំបាន : លាន់មាត់, លាន់សម្ដី ។ កិ. វិ. ដែលមានសូរឮស៊ានឬកងរំពង : និយាយលាន់, លាន់មាត់ ។ ព. ប្រ. លាន់ទឹកលាន់ដី ។ ព. សា. លាន់ពុទ្ធោ លាន់មាត់រកពុទ្ធោ ។ល។
( ន. ) នេសាទុបករណ៍មួយប្រភេទ ធ្វើដោយចោះដើមឫស្សីធំមួយកំណាត់ទម្លុះឲ្យមានប្រហោងជាហែបមានប្រឹសសម្រាប់ដាក់ត្រាំក្នុងទឹកឲ្យអន្ទង់ចូល : អន្ទង់ចូលក្នុងលាន់ ។