លូខ
លូក បា.; សំ. ( គុ. ) (លូក្ស, រូក្ស) សៅហ្មង; ថោកថយ ឬថយថោក, ថោកទាប ឬទាបថោក; ទន់ទាប, ទន់ថយ; ខ្ជីខ្ជា; ក្រីក្រ; ដែលត្រដាបត្រដួស ។ ប្រើជាបទសមាសបានតាមការប្រកប អ. ថ. លូខ : ដូចជា : លូខកម្ម អំពើសៅហ្មង; ការងារថោកទាប ។ លូខជីវិត ការរស់នៅដោយសៅហ្មង, ការរស់ត្រដាបត្រដួស ។ លូខជីវិន ឬ--ជីវី ដែលរស់នៅត្រដាបត្រដួស (បើស្ត្រីជា លូខជីវិនី) ។ លូខប្បណីតភាព (លូខ័ប-ប៉ៈណីតៈភាប) ភាពឬភាវៈសៅហ្មងឬថោកទាបនិងឧត្តម ។ លូខប្រណីត ថោកថយខ្លះឧត្តមខ្លះ : អាហារលូខប្រណីត ។ លូខព័ណ៌ សម្បុរសៅហ្មង, អន់, ស្រអាប់ ។ លូខភាព សេចក្ដីសៅហ្មង, ដំណើរថោកទាប ។ លូខភោជន ភោជនថោកទាប ។ លូខវាចា ឬ --វាទ សម្ដីខ្ជីខ្ជា, ពាក្យពុំគាប្បី ។ លូខវាទិន ឬ--វាទី អ្នកដែលពោលពាក្យខ្ជីខ្ជា, ពុំគាប្បី (បើស្ត្រីជា លូខវាទិនី) ។ ព. កា. ថា : លូខវាទី ច្រើនប្រើសម្ដី ខ្ជីខ្ជាឥតបទ វាចង់ថាអ្វី ស្រេចតែនឹងមាត់ ពោលថាខុសភ្លាត់ ពុំបានការឡើយ ។ ខាង លូខវាទិនី ថា : លូខវាទិនី ជាស្រីញីកុំហៅស្រី ព្រោះវាប្រើសម្ដី ជាវចីពុំបានការ ។ល។