( កិ. ) យក​ពី​ក្រោម​ឡើង​ទៅ​លើ, យក​ពី​ទំនាប​ទៅ​ទី​ខ្ពស់; យក​ពី​ទី​មួយ​ទៅ​ទី​ដទៃ; ជ្រោង​ឡើង, ទ្រ​ឡើង, ស្ទួយ​ឡើង; គ្រាហ៍​ឡើង; ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ពស់, ដាក់​បំពេញ​ឬ​ពូន​ឲ្យ​ខ្ពស់ : លើក​អីវ៉ាន់​ពី​ដី​ដាក់​លើ​ផ្ទះ; លើក​ដៃ; លើក​បាយ; លើក​មនុស្ស​ឈឺ, លើក​ដី, លើក​ថ្នល់, លើក​ភ្លឺ​ស្រែ ។ លើក​កំណាព្យ តែង​កាព្យ ។ លើក​កម្ពស់ អួត​យក​កម្ពស់ : និយាយ​លើក​កម្ពស់; មនុស្ស​លើក​កម្ពស់ ។ លើក​ខ្មោច គាស់​ខ្មោច: បុណ្យ​លើក​ខ្មោច (ព. សា.); លើក​ខ្មោច​ស្រោច​ឆ្អឹង គាស់​ខ្មោច​ហើយ​ស្រោច​ទឹក​លាង​ឆ្អឹង (ព. សា.) ។ លើក​ខ្លួន អួត​ខ្លួន, តម្កើង​ខ្លួន : និយាយ​លើក​ខ្លួន; មនុស្ស-- ។ លើក​គ្នា នាំ​គ្នា​ច្រើន​នាក់ ។ លើក​ចោល បោះ​ចោល; ចោល​មិន​យក​ជា​ការ, ចោល​លែង​ត្រូវ​ការ ។ លើក​ជើង សរសើរ ឬ បញ្ជោរ​នាំ​ឲ្យ​ឡើង​ទឹក​ចិត្ត​ឬ​ឲ្យ​បាន​ចិត្ត, ឲ្យ​លង់​ឬ​ឲ្យ​ស៊ុន​គំនិត : និយាយ​លើក​ជើង ។ លើក​ដាក់ លើក​ឲ្យ​អង្គុយ​ហើយ​ដាក់​ផ្តេក​ទៅ​វិញ : ឈឺ​លើក​ដាក់ (ឈឺ​ធ្ងន់​ក្រោក​មិន​រួច) ។ លើក​តម្កើង ធ្វើ​ឲ្យ​ថ្កើង : និយាយ​លើក​កម្កើង ។ លើក​ទ័ព នាំ​កង​ទ័ព​ចេញ​ទៅ​ឬ​ត្រឡប់​មក ។ លើក​ទុក បញ្ឈប់​ទុក, ស្លេះ​ទុក; លើក​លែង ។ លើក​ទោស ពោល​ទោស ។ លើក​ទោស​ចោល លែង​ប្រកាន់​ទោស, បដិសេធ​ទោស ។ លើក​បំណន់ តាំង​រៀប​ពិធី​ឬ​តាំង​របៀប​បន់ស្រន់ ។ លើក​មនុស្ស តម្កើង​មនុស្ស : ស្រុក​លើក​មនុស្ស ។ លើក​មុខ នាំ​ឲ្យ​ពេញ​មុខ, ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​សរសើរ : កូន​លើក​មុខ​ឪពុក​ម្តាយ, សិស្ស​លើក​មុខ​គ្រូ ។ លើក​យក នាំ​យក : លើក​យក​រឿង​មក​តំណាល ។ លើក​រាសី (ម. ព. រាសី) ។ លើក​រឿង តែង​រឿង​ប្រតិដ្ឋ​ចេញ​ពី​គំនិត​ខ្លួន ។ លើក​ល៉ៈ (< លើក ។ល។) រំលង​ចោល​ខ្លះ​មិន​ឲ្យ​សព្វ​គ្រប់ : និយាយ​លើក​ល៉ៈ ។ លើក​លែង ឈប់​លែង; បដិសេធ​ចោល; វៀរ​លែង ។ លើក​លែង​តែ វៀរ​លែង​តែ: លើក​លែង​តែ​មនុស្ស​ពិការ ។ លើក​សត្វ លើក​គ្នា​ច្រើន​នាក់​ចូល​លុក​ព្រៃ​បង្អើល​សត្វ ដើម្បី​បាញ់​ឬ​ឲ្យ​ជាប់​ដោយ​នេសាទុប​ករណ៍ ។ លើក​សព (--សប់) គាស់​សព (ព. ខ្ព.; ព. សា. លើក​ខ្មោច) ។ លើក​សព​សំស្ការ (លើក​សព​សង្ការ) លើក​សព​សង្ខារ គឺ​គាស់​សព​ហើយ​ធ្វើ​ឈាបន​កិច្ច (ព. ខ្ព.; ព. សា. លើក​ខ្មោច​ស្រោច​ឆ្អឹង) ។ លើក​ស្លា លើក​ជំនូន​ធំ​ជូន​មាតា​បិតា​ខាង​ស្រី ។ល។

( កិ. ជា ឧ. ) ចូរ​លើក !; ពាក្យ​បង្គាប់​ឲ្យ​លើក​អ្វី​ៗ​ព្រម​គ្នា ឬ​បង្គាប់​សត្វ​ពាហនៈ មាន​គោ​ក្របី​ជាដើម​ឲ្យ​លើក​ជើង ។ លើក !