វ័ង-កៈ បា.; សំ ( គុ. ) (វង្ក; វក្រ) កោង; វៀច; ក្ងិកក្ងក់; របែរ​របោរ; របិញ​របុញ; កកិច​កកុច។ ន. របត់; រំពត់;... ។ វង្កកម្ម អំពើ​កោង; អំពើ​វៀច; ការ​ឆបោក ។ វង្កតា ឬ វង្កភាព ភាវៈ​កោង, សេចក្ដី​វៀច ។ វង្កមិត្ត ឬ--មិត្រ មិត្រ​កោង, មិត្រ​មាន​ចិត្ត​វៀច ។ វង្ក​សណ្ឋាន ទ្រង់ទ្រាយ​កោង​ឬ​វៀច ។ល។