វន្ត
វាន់ បា. ពាក្យនេះជា បច្ច័យតទ្ធិត (វន្តុ> វន្ត) ប្រែថា “មាន” សម្រាប់ចុះផ្សំពីខាងចុងសព្ទបាលី ច្រើនតែជាអរូបនាម ដែលមានស្រៈ អ, អា នៅទីបំផុត ខាងចុង, ដូចជា កុលវន្ត អ្នកមានត្រកូល, អ្នកមានពូជពង្ស; គុណវន្ត អ្នកមានគុណ; តេជវន្ត អ្នកមានតេជះ; បញ្ញវន្ត អ្នកមានប្រាជ្ញា; យសវន្ត អ្នកមានយស; សីលវន្ត អ្នកមានសីល ។ល។ បើស្រ្តីជា --វន្តី ឬ --វតី ដូចជា គុណវន្តី ឬ គុណវតី ស្រ្តីអ្នកមានគុណជាដើម ។ កាលបើចុះ វន្ត នេះផ្សំជាមួយនឹងនាមសព្ទយ៉ាងនេះហើយប្រើជា គុ. ឬ ន. ក៏បាន ។