វ័ប-ប៉ៈ បា. ឬ សំ. ( ន. ) ការ​សាប, ព្រោះ, សាប​ព្រោះ, បណ្តុះ​ពូជ; ច្រាំង, ត្រើយ ។ល។ ប្រើ​ផ្សំ​នឹង​សព្ទ​ដទៃ : វប្ប​កម្ម ឬ វប្ប​កិច្ច, វប្រ​ក្រឹត្យ ការ​ឬ​របរ​សាប​ព្រោះ ។ វប្បករ, វប្ប​ការ ឬ --ការី អ្នក​ធ្វើ​ការ​សាប​ព្រោះ (បើ​ស្ត្រី​ជា វប្ប​ការិកា ឬ --ការិនី) ។ វប្ប​កាល ឬ --សម័យ កាល​ឬ​សម័យ​ដែល​ត្រូវ​សាប​ព្រោះ ។ វប្បក្ខេត្ត ឬ វប្រក្សេត្រ (--ខែត ឬ --ក្សែត) ថ្នាល; ស្រែ​ពង្រោះ ។ វប្បដ្ឋាន ឬ វប្រស្ថាន ទី​សម្រាប់​សាប​ព្រោះ (ដូច​គ្នា​នឹង វប្បក្ខេត្ត ដែរ) ។ វប្ប​ធម៌ (វ៉ាប់-ប៉ៈ--) ការ​ផ្សាំ​បណ្ដុះ​ចំណេះ​វិជ្ជា​និង​ប្រាជ្ញា​ស្មារតី​ឲ្យ​បាន​លូត​លាស់​ចម្រើន ដោយ​វិទ្យាសាស្រ្ត ឬ​ដោយ​សិល្បៈ​ផ្សេង​ៗ​ជាដើម ។ វប្ប​មង្គល ឬ វប្រ-- មង្គល​សាប​ព្រោះ; មង្គល​ច្រត់​ព្រះ​នង្គ័ល ។ វប្ប​រដូវ ឬ វប្រ-- រដូវ​សាប​ព្រោះ​ ។ល។ (ព. កា.) : ហៃ​មាស​កូន​ឪ វប្ប​រដូវ ចូល​ដល់​មក​ហើយ ចូរ​ខំ​ខ្នះ​ខ្នែង កុំ​ធ្វើ​កន្តើយ រដូវ​ហ្នឹង​ហើយ បង្កើត​ធនធាន ។ ... វប្រ