វិវរណៈ
វិវៈរៈណៈ សំ. បា. ( ន. ) (វិវរណ) ការបើកចំហ; ការសម្ងាចឲ្យគេឃើញច្បាស់; ពិព័រណ៍ ។ (ព. វ.) ការខៃជម្រាលពាក្យឬសេចក្ដីពីមួយទៅមួយឬក៏ពីមួយនោះទៅមួយទៀតបន្តគ្នា ឲ្យមានអត្ថន័យកាន់តែជាក់ច្បាស់ឡើង ដោយប្រើពាក្យ គឺ, គឺថា, ក៏គឺ, ឬក៏គឺ, គឺជា, ក៏គឺជា ជាគ្រឿងបញ្ជាក់, ដូចជា : ល្ងង់ គឺ មិនចេះ គឺថា មិនដឹង ក៏គឺ មិនដឹងមិនយល់សោះឡើយ ឬក៏គឺ ងងឹតសូន្យឈឹងមោឃៈសុទ្ធសាធតែម្តង ។ល។ ល្ងង់ ជា វិវរណៈ (ទី ១) ខៃជម្រាលទៅរក មិនចេះ (ជា វិវរណីយៈ), មិនចេះ ជា វិវរណៈ (ទី ២) ខៃជម្រាលទៅរក មិនដឹង (ជា វិវរណីយៈ ទី ២) ខៃតទៅទៀតទៅរក មិនដឹងមិនយល់សោះឡើយ ... ជា វិវរណៈ និង វិវរណីយៈ ទី ១ ទី ២ ទី៣ តាមលំដាប់គ្នាតៗទៅតាមចំនួនសព្ទនិងចំនួនអត្ថន័យតិចនិងច្រើន ។ វិវរណៈ នេះសម្រាប់ប្រើចំពោះតែក្នុងវេយ្យាករណ៍ និងក្នុងវិធីដែលត្រូវការប្រើខ្លះប៉ុណ្ណោះ ទោះសរសេរក្តី ទោះនិយាយស្តីក្តី អាចប្រើបាន, ប៉ុន្តែក្នុងការសរសេរនិងការនិយាយស្តី, គួរកុំប្រើ វិវរណៈ និង វិវរណីយៈ គឺ ឬ គឺថាៗ ញឹកបន្តគ្នារដឹកច្រើនពេក នាំឲ្យមិនពីរោះ កុំឲ្យអ្នកស្តាប់គេធុញទ្រាន់ (គឺ ឬ គឺថា នេះ គួរប្រើសឹមប្រើ, បើមិនគួរទេ កុំប្រើរដឹករដែស្អេកស្កះពេកឡើយ ។ (ម. ព. វិវរណីយៈ និង សទិសសញ្ញា, សមសញ្ញា, ទ្វន្ទ្វសញ្ញា, គតសញ្ញា, អាគតសញ្ញា ទៀតផង ព្រោះជាពាក្យទាក់ទងរកគ្នា) ។