វិវាទ
សំ. បា. ( ន. ) ដំណើរទាស់ទែងគ្នា, ដំណើរឈ្លោះប្រកែកគ្នា : មានវិវាទ, កើតវិវាទនឹងគ្នា ។ វិវាទកម្ម អំពើវិវាទ ។ វិវាទការណ៍ ឬ វិវាទមូល (--ទៈ --) ហេតុដែលនាំឲ្យកើតវិវាទ, ដំណើរវិវាទ ។ វិវាទការី (--ការ៉ី) អ្នកហៃឈ្លោះ (បើស្រ្តីជា វិវាទការិនី) ។ វិវាទបក្ខ ឬ--បក្ស (--ទៈបុ័ក) ពួកអ្នកវិវាទ, គូវិវាទ ។ វិវាទព័ស្តុ ឬ --វត្ថុ (--ទៈព័ស ឬ --ទៈវ័ត-ថុ) រឿងឬដំណើរវិវាទ ។ វិវាទាធិករណ៍ (សំ. បា. < វិវាទ + អធិករណ) អធិករណ៍ដែលកើតព្រោះដំណើរទាស់មាត់ពាក្យគ្នា; ការកើតក្តីព្រោះតែសម្តី ។ វិវាទាបន្ន (--ប័ន; សំ. បា. < វិវាទ + អាបន្ន “ដែលដល់, ដែលប្រទះ”) អ្នកដែលកំពុងមានវិវាទនឹងគ្នាដោយហេតុណាមួយ ។ល។