( និ. ) វិញ, វិញ​ទៀត; ភ្លាម : វឹង​ខ្មី, វឹង​រ៉ា, វឹង​ស្នង (ព. កា.) : ខ្ញុំ​ឥត​ទីពឹង សូម​បង​វិល​វឹង ឲ្យ​រួសរាន់​រ៉ា ទោះ​បាន​អ្វី​ក្តី ពុំ​បាន​ក្តី​ណា សូម​បង​យាត្រា វិល​ឆាប់​កុំ​ខាន ។ ឪ​គាត់​បាន​ប្រាប់ ថា​ឲ្យ​ប្រញាប់ វិល​វិញ​ឲ្យ​បាន ត្រូវ​កុំ​បង្អង់ ឲ្យ​ខក​ឲ្យ​ខាន ត្រូវ​តែ​ឲ្យ​បាន ត្រឡប់​វឹង​ស្នង ។ កិ. វិ. ដែល​លឿន​អស់​ល្បឿន, ពេញ​ទំហឹង : រត់​វឹង, លឿន​វឹង ។

( ឧ. ) សូរ​ឮ​ដោយ​ចោល​ឬ​គ្រវែង​ពេញ​កម្លាំង​ដៃ: ចោល​វឹង, ចោល​ដុំ​ដី​ឮ​សូរ​វឹង ។