ស័ក សំ.; បា. ( ន. ) (ឝក្តិ; សត្តិ) អំណាច, សេចក្ដី​អង់អាច, សេចក្ដី​ក្លាហាន; កម្លាំង; ព្យាយាម​រឹងប៉ឹង; ការ​ខ្លាំង​ពូកែ; ការ​ជំនាញ; សេចក្ដី​ធន់, ការ​ប៉ិន​ធន់​ទ្រាំ; លំពែង : អ្នក​មាន​ស័ក្ដិ, ស័ក្ដិ​តូច, ស័ក្ដិ​ធំ, ស័ក្ដិ​ស្មើ​គ្នា ។ ឥស្សរិយាភរណៈ​ដែល​ប៉ាក់​ដោយ​ចេស​មាស​ឬ​ចេស​ប្រាក់​ជាដើម សម្រាប់​ដាក់​ភ្ជាប់​នឹង​អាវ​របស់​មន្រ្តី សម្គាល់​ឲ្យ​ដឹង​ថ្នាក់​ធំ​តូច: ពាក់​ស័ក្ដិ, ស័ក្ដិ​មាស, ស័ក្ដិ​ប្រាក់; ស័ក្ដិ​១, ស័ក្ដិ​២,... ។ សក្ដិ​ត្រ័យ (ស័ក-ក្តិ-ត្រៃ) ប្រជុំ ៣ នៃ​ស័ក្ដិ ឬ​អង្គ​៣ នៃ​រាជ​ស័ក្ដិ គឺ ព្រះ​រាជា, អមាត្យ ឬ មន្រ្តី, ពល​ស័ក្ដិ (ពល​រដ្ឋ​ដែល​មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ) ។ សក្ដិ​ធរ (ស័ក-ក្តិ-ធ) អ្នក​ទ្រទ្រង់​ស័ក្ដិ (អ្នក​មាន​ស័ក្ដិ); អ្នក​កាន់​រំពែង ។ ស័ក្ដិ ៩ ហ៊ូពាន់ (ម. ព. ហ៊ូពាន់) ។ ស័ក្ដិ​យស (--យស់) អំណាច​និង​បរិវារ, ទ្រព្យ​សម្បតិ្ត, កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ល្អ, សេចក្ដី​រាប់អាន​នៃ​អ្នក​ដទៃ (និយាយ​ថា យស​ស័ក្ដិ ក៏​បាន “បរិវារ​និង​អំណាច” ឬ “អំណាច​លើ​បរិវារ”) ។ ស័ក្ដិ​សម (--សំ) សម​ដោយ​អំណាច ។ សម​ស័ក្ដិ (សំ--) អំណាច​ដ៏​សមរម្យ ឬ​អំណាច​ស្មើ​គ្នា ។ ព. បុ. ថា: ស័ក្ដិ​ពុំ​ស្មើ​យស នា​អ្នក​ខ្ពង់ខ្ពស់ ពុំ​ស្មើ​ចិត្ត​ជា ។ល។ ស័ក្ដិ