សង្កិលេសិក
សង់-កិល៉េ-សិ-កៈ ឬ--សិក បា.; សំ. ( គុ. ) (សំក្លេឝិក) ដែលសៅហ្មង; ដែលជាមន្ទិល; ដែលនាំឲ្យអួអាប់, ឲ្យស្រអាប់ ។ សង្កិលេសិកចិត្ត ចិត្តដែលមានសៅហ្មង ។ សង្កិលេសិកធម៌ ធម៌សៅហ្មង ។ សង្កិលេសិកសន្ដាន (--សន់-ដាន) សន្ដានសៅហ្មង, សន្ដានចិត្តមិនបរិសុទ្ធ ។ល។