សង្ខារ
សង់-ខា បា.; សំ. ( ន. ) (សំស្ការ) ការតាក់តែង, គ្រឿងប្រកបឬតាក់តែង; គ្រឿងប្រុង; ភ្ជុំ, ប្រមូលផ្សំ; សព៌ាង្គកាយ; ជីវិត; គំនិត; អ្វីៗទាំងពួងក្នុងលោក;... ។ សង្ខារក្ខន្ធ (--រុ័ក-ខ័ន) គំនរឬកងនៃគំនិត (ដែលរាប់ជាខន្ធទី ៤ ក្នុងខន្ធទាំង ៥) ។ សង្ខារទុក្ខ (--រ៉ៈទុក) សេចក្ដីព្រួយលំបាករបស់ជីវិតឬព្រោះជីវិត ។ សង្ខារធម៌ (--រ៉ៈធ័រ) ធម៌គឺសង្ខារឬសង្ខារដែលរាប់ថាធម្មតា ។ សង្ខារនិរោធ (--រ៉ៈនិរោត) ដំណើររលត់សង្ខារ, ដំណើរលែងមានសង្ខារតទៅទៀត ។ សង្ខារបច្ច័យ ឬ--រប្បច្ច័យ (--រ៉ៈ ឬ រុ័ប -បុ័ច-ចៃ) ធម៌ដែលជាបច្ច័យឲ្យកើតវិញ្ញាណ ។ សង្ខារបធាន ឬ --រប្បធាន (--រ៉ៈ ឬ រុ័ប-ប៉ៈ--) ការតាំងនៅមាំរបស់សង្ខារ ។ សង្ខារលោក (--រ៉ៈ--) លោកគឺសង្ខារ, លោកដែលទុកថាជាសង្ខារ; សេចក្ដីចម្រើននិងសេចក្ដីវិនាស ។ សង្ខារុបេក្ខា (--ប៉េក-ខា; បា. < សង្ខារ + ឧបេក្ខា) ដំណើរជើយព្រងើយចំពោះអ្វីៗទាំងពួង ។ល។ កាយសង្ខារ (--យ៉ៈសង់ខា) ខ្យល់ដកដង្ហើមចេញចូល ។ ចិត្តសង្ខារ (ចិត-តៈសង់ខា) សញ្ញានិងវេទនា ។ ជីវិតសង្ខារ (--តៈសង់ខា) អាយុ, ភ្លើងធាតុនិងបដិសន្ធិវិញ្ញាណ។ វចីសង្ខារ (វៈចីសង់ខា) វិតក្កៈ និង វិចារៈ (ព. ពុ. ទាំងអស់) ។ល។