សង្គីតិ
សង់គី-តិ បា. ( ន. ) សង្គាយនា ។ សង្គីតិកថា ពាក្យសង្គាយនា, ពាក្យដែលមានក្នុងសង្គាយនា ។ សង្គីតិការណ៍ ហេតុដែលនាំឲ្យធ្វើសង្គាយនា ។ សង្គីតិកាល ឬ--សម័យ កាលឬសម័យដែលធ្វើសង្គាយនា ។ សង្គីតិនិទាន ឬ --ប្រវត្តិ រឿងតំណាលអំពីសង្គាយនា ។ល។
និរុត្តិសាស្ត្រ ៖ សង្គីតិ < សំ ឬ ស័ម (រួមគ្នា) + គីតិ ឬ គីតៈ (ច្រៀង) ។ សរុបមក ពាក្យថា សង្គីតិ ប្រែថា ការសូត្ររួមគ្នា ឬ ច្រៀងជាពួក ។ សម័យដើម ការសូត្រធម៌រួមគ្នាជាវិធីតែមួយគត់ ដើម្បីផ្ទៀងផ្ទាត់នូវការចេះចាំក្បួនតម្រាផ្សេងៗ ដូចជាគម្ពីរវេទ ឬ គម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ដើម្បីធ្វើឲ្យងាយចេះចាំគម្ពីរទាំងនោះ អ្នកប្រាជ្ញសម័យដើម បានតាក់តែងព្រឹត្តិការណ៍, ការបង្រៀន, ក្បួនច្បាប់ផ្សេងៗ ក្នុងទម្រង់កំណាព្យ ដែលមានពាក្យចុងចួនពីរោះរណ្តុំ ច្រំដែលៗ ត្រឡប់ចុះឡើង ពីរ ឬ បីសារ ។ ហេតុនេះ ទើបនៅក្នុងគម្ពីរព្រះត្រ័យបិដក ដែលប្រែសម្រាយជាភាសាខ្មែរសម្បូណ៌សម្តីច្រំដែលច្រើនលើក ដែលធ្វើឲ្យអ្នកអានធុញទ្រាន់ មិនចង់អាន ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកទន្ទេញជាបាលី វិធីនេះមានប្រយោជន៍ច្រើន ។