សំ. បា. ( កិ. ) (សំវរ; ស. ប្រើ​ជា សាំរ្វម អ. ថ. --រួម) បិទ, ប្រយ័ត្ន​មិន​ឲ្យ​អារម្មណ៍​អាក្រក់​ចូល​មក​បាន; ប្រយ័ត្ន​មិន​ឲ្យ​អារម្មណ៍​ដែល​កើត​តាម​ទ្វារ​ភ្នែក, ត្រចៀក, ច្រមុះ, អណ្តាត, កាយ, ចិត្ត ក្លាយ​ទៅ​ជា​អភិជ្ឈា​ទោមនស្ស : បព្វជិត​ត្រូវ​សង្រួម​ឥន្រ្ទិយ ឲ្យ​ស្រគត់ស្រគំ; ការ​សង្រួម​ឥន្រ្ទិយ​ជា​គុណ​នាំ​ឲ្យ​បាន​សុខ​ស្រួល​ជានិច្ច (ប្រើ​ជា សំរួម ក៏​មាន​ខ្លះ) ។