សត
សៈតៈ បា.; សំ. ( ប. សំ. ) (ឝត) ចំនួនរយ, រយ (១០០) គុ. ច្រើន (ជា អនេកត្ថសំខ្យា) ។ សតទិន ឬសតពារ, សតវារៈ មួយរយថ្ងៃ: បុណ្យសតទិន បុណ្យមួយរយថ្ងៃ គឺបុណ្យដែលគេធ្វើឧទ្ទិសផលចំពោះបុគ្គលដែលទទួលមរណភាពទៅហើយ គ្រប់មួយរយថ្ងៃ (ហៅ បុណ្យ សតិមទិន ឬ បុណ្យសតិមពារ, សតិមវារៈ “បុណ្យគម្រប់មួយរយថ្ងៃ” ក៏បាន) ។ សតបត្ត, --បត្រ ឬ --ប័ត្រ (--បាត់) ផ្កាដែលមានត្របកឬស្រទាប់ច្រើន; ជាឈ្មោះផ្កាឈូកមួយប្រភេទ មានត្របកច្រើនស្រទាប់, អ្នកស្រុកខ្លះហៅ ឈូកមួយរយស្រទាប់ ។ សតបទី (--ប៉ៈ--) សត្វដែលមានជើងច្រើន, ក្អែប ។ សតបទីជាតិ (--ប៉ៈទីជាត) ជាតិសត្វមានជើងច្រើន, សត្វពួកក្អែប (ហៅ សតបទីសត្ត ឬ --សត្វ ក៏បាន) ។ សតប្បមាណ ឬ --ប្រមាណ (សៈត័ប-ប៉ៈ ឬ ប្រៈ-ម៉ាន) ចំនួនមួយរយ ។ សតមូលី វល្លិមានមើមច្រើន, វល្លិសាមសិប ។ សតរង្សី ឬ សតតេជះ អ្នកដែលមានរស្មីច្រើនឬមានតេជះច្រើន (ព្រះអាទិត្យ) ។ សតវត្ស ឬ សតវត្សរ៍ (--វ័ត) ឆ្នាំមួយរយ; កាលកំណត់មួយជុំរយឆ្នាំឬមួយខួបរយឆ្នាំ : គ្រិស្ដសករាជតាំងក្នុងខាងដើមសតវត្សរ៍ទី ៦ នៃពុទ្ធសករាជ គឺតាំងឆ្នាំទី ១ ពីក្នុងកាលពុទ្ធសករាជ ៥៤៣ (ក្រោយពុទ្ធសករាជ ៥៤២ ឆ្នាំ); ម. ព. វត្ស និង វត្សរ៍ ផង ។ សតាង្គ (សះតាង; បា. សតង្គ < សត + អង្គ; សំ. ឝតាង្គ < ឝត + អង្គ “ចំណែក”) ចំណែកមួយរយ ។ល។
- ស្ទឹងត្រែង