សម្បូរ
- សំ. បា. ( កិ. ឬ គុ. ) (< សំ > សម៑ “គ្រប់ព្រម; ណាស់” + បូរ “ពេញ”) ពេញពាស; បរិបូរក្រៃពេក, គរគោគ : ទឹកភ្លៀងសម្បូរ, ស្រុកសម្បូរ ។ សម្បូរពោរពាស សម្បូរសល់ផល ។ សម្បូរហូរហៀរ សម្បូរគរគោក ។ល។ វេវ. សម្បូណ៌ ។
- ភូមិនៃឃុំសង្កែពីរ
- ភូមិនៃឃុំស្រយង់