សាមញ្ញ
--មុ័ញ-ញ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឝ្រាមណ្យ) សមណភាព ។ សាមញ្ញគុណ គុណនៃសមណភាព ។ សាមញ្ញប្បដិបត្តិ បដិបត្តិតាមសមណភាព ។ សាមញ្ញសាសនា សាសនារបស់ព្រះពុទ្ធដែលមានភាពជាសមណៈពិត, សាសនាស្រោចស្រង់សត្វ (ពុទ្ធសាសនា) ។ ព. ផ្ទ. ព្រហ្មញ្ញសាសនា, អញ្ញលទ្ធិ ។ល។
សាមញ្ញ --មុ័ញ បា.; សំ. ( គុ. ) (សាមាន្យ) សាធារណៈ; ដែលជាធម្មតា; ដែលស្មើៗតែគ្នា; ដែលរាប់រយរាប់ពាន់: ពាក្យសាមញ្ញ គ្រាមភាសា, ពាក្យផ្សារ។ មនុស្សសាមញ្ញ មនុស្សសាធារណៈ, មនុស្សរយ ។ របស់សាមញ្ញ របស់រយ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សាមុ័ញញ៉ៈ, ដូចជា សាមញ្ញនាម សាធារណនាម (ព. ផ្ទ វិសាមញ្ញនាម) ។ សាមញ្ញលក្ខណៈ សេចក្ដីកំណត់ឃើញស្មើ គឺឃើញថា អនិច្ចំ, ទុក្ខំ , អនត្តា ជាសភាពប្រព្រឹត្តទៅស្មើគ្នាទួទៅគ្រប់រូបសត្វលោក ។ល។